[sws_ligne_bleu]De blik van de artiesten op de 75ste verjaardag van Spullenhulp [/sws_ligne_bleu]
De 75ste verjaardag van Spullenhulp, die in samenwerking met Pias georganiseerd werd, kon rekenen op een grote opkomst. Er stonden dan ook optredens van kwaliteit op het programma, door artiesten met naam. An Pierlé, David Bartholomé, Nicolas Michaut en Antoine Hénault wilden graag aan het hele gebeuren meewerken. We hebben hun reacties opgetekend. Zo kregen we een idee van hun beweegredenen en konden we het met hen hebben over het engagement van artiesten.
An Pierlé
An, wat heeft jou aangezet om te komen zingen op de binnenplaats van Spullenhulp voor de vijfenzeventigste verjaardag van de vereniging?
Ik heb drie jaar geleden al gezongen tijdens het defilé van Spullenhulp. Ik was toen zwanger (lacht). Het was voor de opening van het defilé op Tour en Taxi. En dat was heel tof, ik heb er heel goede herinneringen aan. Ik koop trouwens enkel tweedehands en ik ben een grote fan van de Retro winkel.
Vanwaar die keuze?
Ik vind er mijn gading, maar ook uit principe. Het is een kwestie van waarden. Ik heb een dochtertje en ik ga niet graag naar een grootwarenhuis om daar spullen te kopen met het idee dat kinderen moesten werken om mijn dochter mooi te maken. En daarbij ben ik dol op vintage.
Waarom Spullenhulp? Omdat je je kan vinden in de waarden die wij verdedigen?
Ik geloof in wat jullie doen en ik hou van lokale acties, dat is heel belangrijk. Jullie hebben oog voor de verborgen armoede, waar wij vaak aan voorbijgaan omdat de betrokkenen het niet willen tonen. Ik vind het van groot belang om mij met dergelijke acties te verbinden. Ik zou meer willen doen, maar vaak ontbreekt me de tijd.
Is het volgens jou vandaag belangrijk dat een artiest zich engageert?
Doen alsof je je engageert, dat kan voor mij niet. Je moet nederig kunnen zijn. Ik besef heel goed dat mijn engagement bescheiden is en dat ik in een zekere luxe leef. Mijn problemen stellen niets voor vergeleken met waar anderen mee worstelen. Maar dat belet niet dat het soms moeilijk is om bijvoorbeeld mijn leven als artieste te combineren met de opvoeding van een kind. Mijn engagement zelf is trouwens een vorm van luxe. Ik tracht elke dag verantwoordelijk te consumeren. Maar veel mensen kunnen zich die keuze niet eens veroorloven.
Ik wil een boodschap overbrengen in mijn liedjes en zoveel mogelijk mensen bereiken. Als mijn boodschappen mensen kunnen aanspreken, vind ik dat ik zo mijn eigen kleine steentje heb bijgedragen tot het hele bouwwerk.
David Bartholomé
Ken je Spullenhulp en hoe ?
Enkele jaren geleden kwam ik te weten dat je er meubels kon binnenbrengen. Dat was in 2000, denk ik. Ik trok er met enkele vrienden naar toe om meubels te brengen. Maar ik wist niet dat er zoveel Spullenhulpwinkels waren. In die tijd kende ik enkel de Amerikaansestraat. Nu heb ik begrepen dat er wel meer zijn.
Spullenhulp strijdt tegen armoede en uitsluiting in België. Via de sociale economie, de verkoop van tweedehandskleding en -meubels financieren wij sociale acties. Heb jij voeling met deze “zaak” ?
Toen ik klein was, woonde ik bij de Franse grens en we gingen vaak naar Emmaüs. We brachten er zelf dingen naartoe en gingen ook kijken naar wat anderen er afleverden. Dat werkt natuurlijk in twee richtingen. Het is altijd interessant om zien. Wat mensen aanbieden en schenken, schetst het beeld van een maatschappij.
Of ik er voeling mee heb? Natuurlijk kan je niet ongevoelig blijven voor sociaal engagement en voor initiatieven om mensen weer waardigheid te geven via een job bijvoorbeeld. Het is veel beter dat iemand zich weer nuttig kan voelen dan dat hij van pure liefdadigheid moet leven, die trouwens vaak op een schuldgevoel gebaseerd is. Zo gaan de betrokkenen weer deel uitmaken van een dynamiek, die hun eigenwaarde opkrikt.
Je hebt een optreden gegeven voor de 75ste verjaardag van Spullenhulp, een vereniging die voor sterke waarden staat. Is het belangrijk voor jou als zanger om een zekere boodschap van engagement uit te dragen ? En is het dan eerder persoonlijk of professioneel belangrijk ?
Het is een lang debat. Misschien komt mijn standpunt egoïstisch over, maar ik vind dat een artiest niet het recht heeft en zeker niet de pretentie mag hebben om plots pleitbezorger van een bepaalde zaak te worden. Ik denk bijvoorbeeld aan een zekere Franse zanger, Patrick Bruel om hem niet te noemen, die zich plots ontpopte tot apostel van het goed gedrag en dat ik vind ik vreselijk. Mijn rol is mensen te vermaken. Ik zou mij nooit durven opstellen als een Cali of een Yannick Noah of nog veel anderen die alles rot vinden in de maatschappij en vinden dat zij dat moeten veranderen. We hebben allemaal genoeg burgerzin en gezond verstand om te weten dat solidariteit nodig is. Ik zou er nooit aan denken om zelf waarden op te leggen. Natuurlijk raakt het mij dat er vaak alleen geld wordt gegeven zonder dat het om waardigheid gaat. Maar ik zou daarvoor nooit zelf ten strijde trekken. Ik ben er gewoon om mensen te ontspannen en zeker niet om ze aan te sporen om in hun portemonnee te tasten.
De 75ste verjaardag van Spullenhulp, die in samenwerking met Pias georganiseerd werd, kon rekenen op een grote opkomst. Er stonden dan ook optredens van kwaliteit op het programma, door artiesten met naam. An Pierlé, David Bartholomé, Nicolas Michaut en Antoine Hénault wilden graag aan het hele gebeuren meewerken. We hebben hun reacties opgetekend. Zo kregen we een idee van hun beweegredenen en konden we het met hen hebben over het engagement van artiesten.
An Pierlé
An, wat heeft jou aangezet om te komen zingen op de binnenplaats van Spullenhulp voor de vijfenzeventigste verjaardag van de vereniging?
Ik heb drie jaar geleden al gezongen tijdens het defilé van Spullenhulp. Ik was toen zwanger (lacht). Het was voor de opening van het defilé op Tour en Taxi. En dat was heel tof, ik heb er heel goede herinneringen aan. Ik koop trouwens enkel tweedehands en ik ben een grote fan van de Retro winkel.
Vanwaar die keuze?
Ik vind er mijn gading, maar ook uit principe. Het is een kwestie van waarden. Ik heb een dochtertje en ik ga niet graag naar een grootwarenhuis om daar spullen te kopen met het idee dat kinderen moesten werken om mijn dochter mooi te maken. En daarbij ben ik dol op vintage.
Waarom Spullenhulp? Omdat je je kan vinden in de waarden die wij verdedigen?
Ik geloof in wat jullie doen en ik hou van lokale acties, dat is heel belangrijk. Jullie hebben oog voor de verborgen armoede, waar wij vaak aan voorbijgaan omdat de betrokkenen het niet willen tonen. Ik vind het van groot belang om mij met dergelijke acties te verbinden. Ik zou meer willen doen, maar vaak ontbreekt me de tijd.
Is het volgens jou vandaag belangrijk dat een artiest zich engageert?
Doen alsof je je engageert, dat kan voor mij niet. Je moet nederig kunnen zijn. Ik besef heel goed dat mijn engagement bescheiden is en dat ik in een zekere luxe leef. Mijn problemen stellen niets voor vergeleken met waar anderen mee worstelen. Maar dat belet niet dat het soms moeilijk is om bijvoorbeeld mijn leven als artieste te combineren met de opvoeding van een kind. Mijn engagement zelf is trouwens een vorm van luxe. Ik tracht elke dag verantwoordelijk te consumeren. Maar veel mensen kunnen zich die keuze niet eens veroorloven.
Ik wil een boodschap overbrengen in mijn liedjes en zoveel mogelijk mensen bereiken. Als mijn boodschappen mensen kunnen aanspreken, vind ik dat ik zo mijn eigen kleine steentje heb bijgedragen tot het hele bouwwerk.
David Bartholomé
Ken je Spullenhulp en hoe ?
Enkele jaren geleden kwam ik te weten dat je er meubels kon binnenbrengen. Dat was in 2000, denk ik. Ik trok er met enkele vrienden naar toe om meubels te brengen. Maar ik wist niet dat er zoveel Spullenhulpwinkels waren. In die tijd kende ik enkel de Amerikaansestraat. Nu heb ik begrepen dat er wel meer zijn.
Spullenhulp strijdt tegen armoede en uitsluiting in België. Via de sociale economie, de verkoop van tweedehandskleding en -meubels financieren wij sociale acties. Heb jij voeling met deze “zaak” ?
Toen ik klein was, woonde ik bij de Franse grens en we gingen vaak naar Emmaüs. We brachten er zelf dingen naartoe en gingen ook kijken naar wat anderen er afleverden. Dat werkt natuurlijk in twee richtingen. Het is altijd interessant om zien. Wat mensen aanbieden en schenken, schetst het beeld van een maatschappij.
Of ik er voeling mee heb? Natuurlijk kan je niet ongevoelig blijven voor sociaal engagement en voor initiatieven om mensen weer waardigheid te geven via een job bijvoorbeeld. Het is veel beter dat iemand zich weer nuttig kan voelen dan dat hij van pure liefdadigheid moet leven, die trouwens vaak op een schuldgevoel gebaseerd is. Zo gaan de betrokkenen weer deel uitmaken van een dynamiek, die hun eigenwaarde opkrikt.
Je hebt een optreden gegeven voor de 75ste verjaardag van Spullenhulp, een vereniging die voor sterke waarden staat. Is het belangrijk voor jou als zanger om een zekere boodschap van engagement uit te dragen ? En is het dan eerder persoonlijk of professioneel belangrijk ?
Het is een lang debat. Misschien komt mijn standpunt egoïstisch over, maar ik vind dat een artiest niet het recht heeft en zeker niet de pretentie mag hebben om plots pleitbezorger van een bepaalde zaak te worden. Ik denk bijvoorbeeld aan een zekere Franse zanger, Patrick Bruel om hem niet te noemen, die zich plots ontpopte tot apostel van het goed gedrag en dat ik vind ik vreselijk. Mijn rol is mensen te vermaken. Ik zou mij nooit durven opstellen als een Cali of een Yannick Noah of nog veel anderen die alles rot vinden in de maatschappij en vinden dat zij dat moeten veranderen. We hebben allemaal genoeg burgerzin en gezond verstand om te weten dat solidariteit nodig is. Ik zou er nooit aan denken om zelf waarden op te leggen. Natuurlijk raakt het mij dat er vaak alleen geld wordt gegeven zonder dat het om waardigheid gaat. Maar ik zou daarvoor nooit zelf ten strijde trekken. Ik ben er gewoon om mensen te ontspannen en zeker niet om ze aan te sporen om in hun portemonnee te tasten.
