De hulp aan mensen in een kwetsbare situatie stopt nooit en wordt in deze periode van gezondheidscrisis zelfs intenser. Sinds ruim een jaar krijgen de teams van het centrum voor sociale opvang te maken met een nieuw publiek en nieuwe behoeften op het terrein.

Wat moeten we ons voorstellen bij een centrum voor hulp aan personen?

“Het is een sociale dienst die psychosociale begeleiding aanbiedt en daarnaast zowel een dienst voor schuldbemiddeling als een juridische dienst heeft, en dit voor iedereen die zich aanmeldt bij Casaf. Je kunt er dus onvoorwaardelijk terecht. Er geldt geen enkel criterium, we verwelkomen de mensen zoals ze zijn. We bieden begeleiding op maat. We hebben echter geen resultaatsverbintenis, we hebben immers geen toverstok. Als een vraag verder gaat dan onze mogelijkheden, hebben we de taak om mensen zo goed mogelijk door te verwijzen naar een dienst die hen wel kan helpen.

We zijn actief op drie vlakken: individuele begeleiding, gemeenschapsacties en groepsactiviteiten. Naast psychosociale en individuele administratieve opvolging hebben we een taak om mensen te helpen om globaal een band te houden met de samenleving. Maar ook om rond deze mensen een netwerk te kunnen creëren. We zien mensen die voor alles en overal afgehaakt hebben, alleen staan, mensen met lichamelijke of geestelijke problemen, mensen met schulden, velen die geen band met anderen of de samenleving kunnen hebben, en ook geen netwerk hebben. Wij proberen opnieuw dat netwerk tot stand te brengen.”

Welke impact heeft de gezondheidscrisis op jullie werk?

“Door de Covid-crisis is meer dan ooit duidelijk geworden waar het beter kan en moet in onze samenleving, en in het bijzonder bij de sociale diensten zoals de onze. Niet omwille van de spelers op het terrein, maar door het tekort aan middelen en subsidies. Deze crisis heeft de ongelijkheden binnen de samenleving nog vergroot. Bepaalde mensen die er net in slaagden om het hoofd boven water te houden dankzij een baantje in het zwart of een kwetsbare job kwamen van de ene dag op de andere in aanraking met schulden, werkloosheid en het OCMW …  De sociale diensten in de vuurlinie hebben al deze mensen moeten opvangen, met nog steeds even weinig middelen als voorheen.

Al onze groepsactiviteiten of gemeenschapsacties werden geannuleerd. Hierdoor vergrootte nog het isolement van heel wat mensen. De mensen die we helpen hebben steeds minder mogelijkheden voor interactie met de buitenwereld, en dat heeft een enorme impact op hun moreel en hun mentale gezondheid. We zien dat ons publiek het steeds minder goed stelt. Ze zijn genoodzaakt om thuis te blijven en hebben maar weinig mogelijkheden voor een normaal sociaal leven. Daarom hebben we ons sterk toegelegd op individuele hulp.”

“Daarnaast stelden we vast dat bepaalde van onze begunstigden volledig van de radar zijn verdwenen, omdat ze zelfs niet meer durfden buitenkomen. De teams hebben daarom geprobeerd om de band maximaal te behouden, via telefoon.

De telefoon is een onmisbaar hulpmiddel geworden. Zo hebben we meegewerkt aan de realisatie van het groene nummer “Hallo? Welzijnswerk”, een gratis nummer waarmee we mensen bereiken die buiten de radar bleven of die bang zijn om naar een sociale dienst te gaan.

Ik heb trouwens een grote bewondering voor de maatschappelijk werkers en de sector, in het bijzonder voor de manier waarop we er bij elk belangrijk probleem in slagen om ons opnieuw uit te vinden. De teams hebben zich uit de naad gewerkt en waren niet bang om out of the box te denken.

De diensten worden overstelpt, maar er zijn maatschappelijk werkers die er niet voor terugdeinzen om elke week vier uur te voorzien voor permanenties bij het gratis nummer.”

En voor de toekomst ?

“We moeten de krachten bundelen en met alle diensten samen blijven aankaarten hoe moeilijk het is om toegang te krijgen tot de verschillende publieke of sociale diensten. Het OCMW, de gemeente of Actiris bereiken, het blijft een onmogelijke opgave. Terwijl dat toch het minimum is. Mensen in nood zouden gemakkelijk toegang moeten krijgen tot deze diensten, en snel in contact moeten kunnen treden met iemand uit de eerste lijn.

Voor de toekomst zou ik willen dat men alles onthoudt wat tijdens deze crisis zo sterk naar voor is gekomen, en dat men niet gewoon overgaat tot de orde van de dag. Ik zou willen dat men ervoor blijft ijveren dat mensen met problemen met huisvesting, voedsel en toegang tot gezondheidszorg op zijn minst gemakkelijker toegang krijgen tot de verschillende hulpdiensten waar ze recht op hebben.”

Wil je helpen?

Samen leveren we inspanningen opdat de gezondheidscrisis de sociale crisis niet zou verergeren.

.
.
Heb je hulp nodig?